Nokia... To be Continued.....

Hiii,

Last week i was released from Nokia, as product is released for which i was worked. Before release from that project i thought, i will be on bench for few days/weeks/months after this project bcz i need break for few days. Of course not for rest, i want to learn Android, but (Un)fortunately its not happened. bcz before released from existing project i got scheduled my interview for new project & i got selected for new position in Nokia only, but in different Team as well as different office. Again it was up to me to joined this project or not. The domain is totally new for me and i will learn lots of the things from this project which are unknown to me. Also programming languages are C# & Python. So, i chose to joined it.

From this week i am going to new office only. I was surprised when i come to new location first time bcz sitting arrangement is very nice here. Cubicles are arranged in different different geometric shapes and color combination is very nice as compare to previous office. Working environment is totally different here though its Nokia only. No daily dramas(meetings), they are on weekly basis. Teammates are very friendly and helpful. I like this place very much than previous one though workload is much more here. And also i think i will be here for long time... let's see...

Outing after 4 months...

Hiii,

As i remember, it's almost 4 months, yes 4 months in which i didn't went outside. btwn these 4 months, only PG to Office & Office to PG bcz of work load. there was some extra work in office so i used to sleep on weekends but now i m free bcz product on which i was working is ready to release.
Anyway, so today i went at Brigade Road & M.G. Road with my friend, both(Roads) have attached to each others. As usual there are almost all types of shops on M.G.Road ;) whatever u want is available at M.G.Road & Brigade Road. And also as usual we haven't purchased anything... we were just roaming there.. after some time we had our lunch in "Nagarjuna". it's Andra restaurant, food is very good there. we always eat there only whenever went at M.G.Road.
After lunch we choose to sit bcz of more food ;) and we got the place, it was in the corner of circle (don't think more on "corner of circle")
We started observing people (not only girls ;) );
Top level obsrv: There were so many people and  most of them were bought something(not all people are like us...)
Bottom level obsrv: Every one has it's own world... and they just living in that only. No one cares about others... now look at this, we are observing them but they don't noticed & cared about that And i remembered 'MATRIX' & a while i thought this is not real, we are in MATRIX :)
There are so many Girls, Boys in group and Couples as well also some local sellers and beggars. Some are very happy, some are upset, some are angry on his/her GF/BF...but in their own world.
Also one more obsrv is, there are only few(2-3) girls in Traditional all others are in Western type. Personally i don't have any problem with this but somewhere in my mind there are some questions, I am in India & Where is Indian culture? Why Indian culture is bound in villages only? also one thought is, If India is on this progression path (regarding culture)  then that day is not very far where we couldn't find the Indian culture in villages as well.
But then why should i worry about all these? bcz all these are in MATIX. Isn't it???

"चहा फोहे"

मुली 'पाहण्या-बिहण्याच्या' अनुभवाविषयी भावनेच्या भरात बरंच काही बोलून बसलो नसतो तर आज हा लेख लिहिण्याची वेळ माझ्यावर आली नसती..!
पण आता नसती आफत गळ्यात मारून घेण्याची इतकी सवय झाली आहे; म्हटलं लिहावं. लडेंगे दुसरं काय ?

सुखात चाललं होतं सगळं. नोकरीबिकरी, पाच आकडी पगार, पुण्यात घर, बँकेत पैसे.
त्यात मी म्हणजे एकदम सुयोग्य स्थळ, एकुलता एक मुलगा. आईबाप कोह्लापुरात, कसली जबाबदारी नाही, पुण्यात 'वेगळेच' राहणार दोघं इ. इ. बरीच क्वालिफिकेशनची लेबलं माझ्या नावावर चिकटली होती.
आमच्या वयाची पंचवीस-सव्वीस वर्षे उलटून गेल्यावर आमच्या मातोश्रींनी लग्नाची भुणभूण सुरु केली..
तोपर्यंत त्या वाट पाहत होत्या की मी प्रेमात पडेन आणि एक दिवस घरी पोरगीच घेऊन येईन. पण तसं काही झालं नाही..
त्यामुळे आपल्या काट्यार्ला एवढंही जमलं नाही म्हणून पूज्य माताजींनी पिताजींना वेठीस धरलं आणि कुठं कुठं जाऊन नावं नोंदवायला सुरुवात केली.
तरीही मी सुखातच होतो. डोक्याला ताप नव्हता, लग्न करण्यासाठी काही गुडघ्याला बाशिंग बांधून धावावं असं वाटत नव्हतं.
नाही म्हणायला मैत्तिणी चिक्कार होत्या, पण त्यांच्यापैकी एखादीशी लग्न करावं असं नाही वाटलं. मैत्तिणी म्हणून त्या मस्तच होत्या, पण बायको म्हणून ?-छ्या..!!
(आणि ज्यांना मी विचारलं त्या मला 'नाही' म्हणाल्या.. हे कारण वेगळंच..)
मग नाईलाजास्तव आमचं गाडं ' पोरी पाहण्याच्या' आणि चहा-पोह्याच्या टप्प्यात गेलंच..!
वर्षभर चालला दर रविवारी मुली पाहण्याचा कार्यक्रम. महाबोअर असतो तो प्रकार. मुली फार आरडाओरडा करतात की आम्हाला 'पहायला' कसले येता, आम्ही काय प्रदर्शनातल्या वस्तू आहोत का ?
पण दर रविवारी मुलगी पहायला गेलं ना तर कळतं की आपल्याला काय काय पहायला आणि ऐकायला लागतं.
काय वाट्टेल ते विचारतात मुलीचे बाप. आता मी 'आयटीत' काम करतो, तर ते 'आयटीत' विचारतात की ओबामाने आऊटसोर्सिंगला चाप लावला तर तुमची नोकरी जाईल का? असं काहीही वाट्टेल ते प्रश्न आणि वाट्टेल ती उत्तरं देत वेळ मारून नेणं..! त्यात एखादी तोंडातून चकार शब्द काढत नाही, एखादी इतकी बोलते की थांबतच नाही. एखादी फोटोत देखणी दिसते, प्रत्यक्षात इतकी मंद.. की अरेरे. वर्णन केलेलं असतं सडपातळ म्हणून; पाहिल्यावर कळतं की हा तर भोपळा !
त्या प्रकाराला मी कंटाळलो.. आणि म्हटलं की घरीबिरी नाही, बाहेरचं भेटू..?
एकदा असंच एका मुलीला पत्ता सांगितला, अमूकतमूक जवळच्या 'मॅकडी'त ये म्हटलं सहा वाजता भेटायला..
सात वाजून गेले तरी पत्ता नाही..
साडेसात वाजता फोन आला ,पुण्यात 'मॅकडी' पूल कोणत्याच रिक्षावाल्याला माहिती नाही, सांगा कसं यायचं ?'
बोला आता ! पुण्यात राहणाऱ्या ज्या मुलीला साधं मॅकडोनाल्ड उर्फ मॅकडी हा शब्द माहिती नाही, तिच्यात काय 'पहायचं'?
तरी आम्ही भेटलो. तिला मी पसंत. घरचे तयार..
पण मी 'नाही' म्हणालो.
माझा जन्म चाललाय मॅकडीत आणि सीसीडीत..माझं सगळं जग असंच फिरतंय आणि ती टिपीकल तुळशीबाग छाप.. कसं जमायचं आमचं? लाईफस्टाईल आणि आवडीनिवडी म्हणून काही जुळायला हवं की नाही?
पण असा विचार नाही करायचा..? तो आईबाबांना पटत नाही.
खरं सांगतो, आमचंही त्रांगडं सुटत नाही. आम्हाला आमच्याबरोबर वावरणाऱ्या मॅकडीवाल्या मैत्तिणी बायको म्हणून नकोत, त्या जरा अतीच शहाण्या वाटतात. आणि जिला मॅकडी माहिती नाही ती ही नको, कारण ती बावळट वाटते. मग आधुनिक अधिक घरेलू, स्वतंत्र अधिक आज्ञाधारक, देखणी अधिक समजंस अधिक आईलाही आवडणारी असं समीकरण आम्हाला कुठे हो गावणार?
ते गावायसाठी काय काय नाही केलं ?
पोरी पाहिल्या. आजुबाजूच्याही पाहिल्या. ज्या मैत्तिणी बिनलग्नाच्या आणि सिंगल होत्या त्यांचाही विचार केला.
तेही नाही म्हणून मग लग्नाची सूत्रं स्वत:च्या हातात घेत मॅट्रिमोनिअल साईटवर नावं नोंदवली..
पण किती पैसे भरणार? त्यापेक्षा आम्ही तीन मित्रांनी मिळून चार ठिकाणी नावं नोंदवली. युजरनेम आणि पासवर्ड शेअर केले आणि मग सुरु केलं नेटाने स्थळ संशोधन..
मजा यायची.. नंतर आम्ही स्वत:साठी कमी, दुसऱ्यासाठी मुलगी शोधायला लागलो, आपल्याला काय हवं हे माहिती असण्यापेक्षा मित्राला कशी मुलगी पाहिजे हे आमच्या डोक्यात पक्कं होतं..
दररोज रात्री आणि सुट्टीची दुपार हाच कार्यक्रम..!
दरम्यान मुली पाहणं सुरुच..
कधी आमचा नकार, तर कधी मुलींचा..!
पण आपण नाही फ्रस्ट्रेट झालो, फत्त* आमच्या मातोश्रींचं बी.पी. हाय व्हायचं, त्यांना कधी एकदा सुनमुख पाहू असं झालेलं..
वैताग.. वैताग.. या पोरी पाहणं म्हणजे..!
माफ करा भगिनींनो अधिक मैत्तिणींनो..
पण मुलींना कळतं कमी आणि त्या बोलतात फार, त्यांना पटतं फार थोडं पण त्या कनफ्यूज मात्र फार असतात.. फार फिल्मी विचार करतात...
माझ्या एका मित्राला एका मुलीनं विचारलं, ' तुमचं लाईफटाईम ड्रीम काय आहे ?'
तो बिचारा सहज म्हणाला, 'नाही, असा विचार केला कधी..!'
तर त्याला नकार..
का तर त्या मुलीच्या मते, तो अम्बिशियस नाही.. बाळू आहे..!
असं काहीही..
मी आणि माझे मित्र आता मुलींचे नकार आणि त्यांची कन्फ्यूज कारणं याविषयावर पुस्तक लिहू शकतो..
पण एक फुकट सल्ला..
मुली पहायला गेलात की कधीही खरं बोलायचं नाही, टिपीकल फिल्मी आदर्शवादी बोला, तुमचं लग्न लवकर जुळेल. पण जर खरं बोललात..तर नकार ऐकायला तयार रहा..!
हे वाचायला कितीही त्रासदायक असलं तरी मुलांना मुली पाहताना जेवढा मनस्ताप होतो, त्याचा कोणी विचारच करत नाही, या विषयाला काही ग्लॅमरच नाही..
पाचआकडी पगार कमावणाऱ्यांची ही गत तर मग महिन्याला पाच-दहा हजार रुपये कमावणाऱ्यांना पोरीचें बाप दारात उभं करत नसणार !
पुन्हा एकदा बायको म्हणून स्वीकारलं की आपल्या घरात ती कशी नांदेल अणि आपल्या आईशी तिचं कितपत जमेल हा जीवाला घोर असतोच..!
मग कशी करणार कुणी पसंत चटकन ?
मग काय आहेच दर रविवारी 'पाहणे' प्रश्न आणि पोपट..!


विशेष टिप्पणी :
एका मराठी वृत्तापत्रामधील हा लेख आहे...उगाच गैरसमज नको॥

Super Cool in Bangaluru...

Hiii,

Now a days environment is very cool & supurb in Bangaluru. Actually, its all time cool but currently its little more...
I like to sleep in such env from my childhood. so, from last week i never wake up b4 8:30 :). also i like to walk round. we used to walk round in such env when i was in NMU hostel... though env is not as good as here but i enjoyed more than here bcz all my dear friends are with me.

Here i am alone :(. i missed all my friends very much and all those moments which we all were enjoyed together..

Now all we are scattered and busy with our own life..but still most of us are in contact by SMS, Orkut, Facebook, Phone(rare) etc.

I remembered when we were passed out that time recession was there, most of us were struggled very hard and now all are having job in good organization.

Almost all girls are got married and has one sweet baby each(;P )
some guys are also got married (Vijay, Bhushan, Mahendra) and some are engaged(Manohar, Vinod).
Congratulations to all of my dear friends!!!

One thing i remembered now, i.e. something like miracle happened with me. actually its not related to me but i was surprised very much when i heard that
"VINOD was talking on phone up to 5 A.M." i know, now you also surprised or may be think that i am lying... but its true...
Sorry dear Vinod... but i m writing this to let all ppls know the Power of LOVE.. :)
Nothing is impossible in LOVE....
Mr. Vinod Madavi was talked up to 5 A.M. obviously not with me, he was talked with his sweetheart & name is "Sheetal" they are getting married on 13th March.
Congrats dude...
My good wishes are with all of you...
Thanks.

‘गुरु’

जे जे जातीचा जो व्यापारु l ते ते त्याचे तितुके गुरु l याचा पाहता विचारु l ऊदंड आहे l असे समर्थानी सांगितले आहे, पण आयुष्यात अनुभवासारखा गुरु नाही असं मला वाटतं.. कुठ्लाही गुरु म्हणा शिक्षक म्हणा थिअरी आधी मग प्रॅक्टिकल अस मार्ग स्विकारतो. पण अनुभव हा एकमेव गुरु असा आहे जो आधी प्रॅक्टिकल देतो.त्यामुळे थिअरी तुम्हाला घोकावीच लागत नाही ती मेंदुवर कायमची कोरलीच जाते. माझ्या करता तर अनेक निर्जीव वस्तुंनीही अशा ‘गुरु’ चं काम केलंय.
कॉलेजात असताना मित्रांसोबत पिकनिकला गेलो होतो. शहरापासुन दूर त्या अभयारण्यात जेवण झाल्यावर गवतावरच मस्त लोळत पडलो असताना शेजारी गारवा-यावर घोरणा-या.मित्राच्या SLR कॅमे-याला डोळा लावायचा मोह झाला. आजुबाजुला नुस्ताच पाचोळा कसला फोटो काढावा मग मी पडल्यापड्ल्याच पलिकडच्या रिकाम्या डबड्यावर तो फोकस करु लागलो आणि अचानक थांबलो चकित झालो अतिशय मोहक असं गवताचं फुल मला पट्लावर दिसत होतं गवताच्या सुक्ष्म फुलात इतक सौंदर्य सामावलंय याचा साक्षत्कार मला प्रथमच होत होता.
मी कॅमेरा बाजुला केला समोर पाहिलं नुसत्या डोळ्याना फक्त गवत दिसलं मी पुन्हा कॅमे-याला डोळा लावला मागचं फुटकं घाण डबडं दिसत होतं. मला ते पहावेना. मी झटकन फोकस शिफ्ट केला फुल स्पष्ट होत गेलं त्या फुलावर फोकस केला डबडं तिथेच होतं पण माझ्या फोकसींग मुळे माझ्या पुरतं त्याचं अस्तित्व धूसर होत नाहीस झालं होतं. हा छोटासा प्रसंग माझ्याकरता खूप शिकवणारा ठरला. एक म्हणजे आनंदाचं मुळ तुमच्या आसपासच असतं पण भोवतालच्या अनेक हव्या नकोशा गरजांच्या गर्दीत ते शोधावं लागतं,अणि दुसरं म्हणजे अनेकदा तुम्हाला आयुष्यात जे हवंय,जे साध्य करायचंय त्याच्या अन तुमच्या दरम्यान जेव्हा ब-याच नकोशा त्रासदायक गोष्टी येतात तेव्हा त्या टाळण्याकरता त्रागा करण्याऐवजी तुमच्या ध्येयावर जास्त फोकस केलंत तर नको असलेल्या त्या गोष्टींचं अस्तित्व तुमच्या करता धुसर होऊन जातं. माझ्या अगणीत गुरुंच्या यादीत आणखी एका नावाची भर पडली, ‘ कॅमेरा ’....
- गुरु ठाकुर

First blog in 2011...

Hiii all...
Actually i had started my blog in 2008 but some technical reason( ;) ) i couldn't continued writing...
But now i have decided to continue it...

Anyway, btwn these 2 years lots of the things which are changed like my location, job, salary, relations and also ME(i guess). all these changes are regarding to me instead that some general things are also changed like Rise in prices, CM(MH), population, pollution, cricket trends, density of terror attacks etc.. etc.. this list is very huge, i should stop it with etc...

Though all are in diff areas, one thing is common in all of them i.e. All are changed And i didn't realized that exactly when... bcz i was so much busy in my work or very much concentrated on my career or i ignored all other things which are not directly related to my career...

Whatever reason is, but really i never cared about these things... now i am writing all these things, its not bcz i am frustrated or no work etc. its bcz at the end of the year 2010 i did contemplates from my collage years to now and i got some good things & some(most) bad...

Bad things are like:
हे सर्व कधी झाले कलालेच नाही...

आई -बाबा , कसे आहात? ची जागा पैसे किती पाठवू ? ने कधी घेतली कलालेच नाही ...
मित्राला त्याच्या खरया नावाने कधी हाक मारायला लागलो हे कलालेच नाही ..

कदाचित जीवन जगण्याच्या priorities बदलल्यात ...
प्रेमाची जागा पैश्याने घेतली , मैत्रीची जागा colleague ने घेतली ..
माणसाची जागा कंप्यूटर ने घेतली आणि माणसाचा Resource कधी झाला हे कलालेच नाही ...

हे सर्व कधी झाले कलालेच नाही ...
---कल्पेश

And Good thing is only one i.e. i have Job(which is not secured at all).....

I observed that For only that one good thing i had accepted/got so many bad things...
it's really not a good business.
All above things are not regarding to me only most of u also going from this...

Now i am trying to settle all(possible) things which i missed.. for that i have to rollback... hey, it doesn't mean that i am going to resign(hehehe).
Just changing priorities as it was previously and i think, now i can handle both things i.e. job without missing other but imp things...

I know ur good wishes are with me.. thanks for that... :)