एका पावलाचं अंतर....

Hi All,


This post is similar to previous one...(One more chance..) not exactly but the message from both post is same.. :)


एका पावलाचं अंतर.......काहीतरी नविन!


बेल वाजली म्हणून दरवाजा उघडला. दारात शिवराम.
शिवराम आमच्या सोसायटीतल्या लोकांच्या गाड्या-बाईक्स धुवायचं काम करतो.
'साहेब, जरा काम होतं.'
'पगार द्यायचा राहिलाय का माझ्याकडून ?'


'नाय साहेब, तो कवाच भेटला. पेढे द्यायचे होते. पोरगा धाव्वी झाला.'
'अरे व्वा ! या आत या.'
आमच्या दाराचा उंबरठा शिवराम प्रथमच ओलांडत होता.
मी शिवरामला बसायला सांगितलं. तो आधी नको नको म्हणाला. आग्रह केला तेव्हा बसला. पण अवघडून.


मीही त्याच्या समोर बसताच त्याने माझ्या हातात पेढ्यांची पुडी ठेवली.
'किती मार्क मिळाले मुलाला ?'
'बासट टक्के.'
'अरे वा !' त्याला बरं वाटावं म्हणून मी म्हटलं.
हल्ली ऐंशी-नव्वद टक्के ऐकायची इतकी सवय झालीये की तेवढे मार्क न मिळालेला माणूस नापास झाल्यासारखाच वाटतो. पण शिवराम खुष दिसत होता.


'साहेब मी जाम खुष आहे. माझ्या अख्ख्या खानदानात इतका शिकलेला पहिला माणूस म्हणजे माझा पोरगा !'
'अच्छा, म्हणून पेढे वगैरे !'
शिवरामला माझं बोलणं कदाचित आवडलं नसावं. तो हलकेच हसला आणि म्हणाला, 'साहेब, परवडलं असतं ना, तर दरवर्षी वाटले असते पेढे. साहेब, माझा मुलगा फार हुशार नाही, ते माहित्ये मला. पन एकही वर्ष नापास न होता दर वर्षी त्याचे दोन-दोन, तीन-तीन टक्के वाढले - यात खुशी नाय का ? साहेब, माझा पोरगा आहे म्हणून नाही सांगत, पन तो जाम खराब कंडीशनमधे अभ्यास करायचा. तुमचं काय ते - शांत वातावरन ! - आमच्यासाठी ही चैन आहे साहेब ! तो सादा पास झाला असता ना, तरी मी पेढे वाटले असते.'


मी गप्प बसल्याचं पाहून शिवराम म्हणाला, 'साहेब सॉरी हा, काय चुकीचं बोललो असेन तर. माझ्या बापाची शिकवन. म्हनायचा, आनंद एकट्याने खाऊ नको - सगल्य्यांना वाट !
हे नुसते पेढे नाय साहेब - हा माझा आनंद आहे !'
मला भरून आलं. मी आतल्या खोलीत गेलो. एका नक्षीदार पाकिटात बक्षिसाची रक्कम भरली.


आतून मोठ्यांदा विचारलं, 'शिवराम, मुलाचं नाव काय?'
'विशाल.' बाहेरून आवाज आला.
मी पाकिटावर लिहिलं -
प्रिय विशाल, हार्दिक अभिनंदन !
नेहमी आनंदात रहा - तुझ्या बाबांसारखा !

'शिवराम हे घ्या.'


'साहेब हे कशाला ? तुम्ही माझ्याशी दोन मिन्ट बोल्लात यात आलं सगलं.'
'हे विशालसाठी आहे! त्याला त्याच्या आवडीची पुस्तकं घेऊ देत यातून.'
शिवराम काहीच न बोलता पाकिटाकडे बघत राहिला.
'चहा वगैरे घेणार का ?'


'नको साहेब, आणखी लाजवू नका. फक्त या पाकिटावर काय लिहिलंय ते जरा सांगाल? मला वाचता येत नाही. म्हनून...’
‘घरी जा आणि पाकीट विशालकडे द्या. तो वाचून दाखवेल तुम्हाला !' मी हसत म्हटलं.

माझे आभार मानत शिवराम निघून गेला खरा पण त्याचा आनंदी चेहरा डोळ्यासमोरून जात नव्हता.


खुप दिवसांनी एका आनंदी आणि समाधानी माणसाला भेटलो होतो.


हल्ली अशी माणसं दुर्मिळ झाली आहेत. कोणाशी जssरा बोलायला जा - तक्रारींचा पाढा सुरु झालाच म्हणून समजा.


नव्वद -पंच्याण्णव टक्के मिळवून सुद्धा लांब चेहरे करून बसलेले मुलांचे पालक आठवले. आपल्या मुलाला/मुलीला हव्या त्या कॉलेजात प्रवेश मिळेपर्यंत त्यांनी आपला आनंद लांबणीवर टाकलाय, म्हणे. आपण त्यांना नको हसुया. कारण आपण सगळेच असे झालोय - आनंद 'लांबणीवर' टाकणारे !




‘माझ्याकडे वेळ नाही, माझ्याकडे पैसे नाहीत, स्पर्धेत टिकाव कसा लागेल, आज पाऊस पडतोय, माझा मूड नाही !’ - आनंद ‘लांबणीवर’ टाकायच्या या सगळ्या सबबी आहेत आहेत हे आधी मान्य करूया.




काही गोष्टी करून आपल्यालाच आनंद मिळणार आहे - पण आपणच तो आनंद घ्यायचा टाळतोय ! Isn't it strange ?


मोगऱ्याच्या फुलांचा गंध घ्यायला कितीसा वेळ लागतो ?
सूर्योदय-सूर्यास्त पाहायला किती पैसे पडतात ?
आंघोळ करताना गाणं म्हणताय, कोण मरायला येणारे तुमच्याशी स्पर्धा करायला ?


पाऊस पडतोय ? सोप्पं आहे - भिजायला जा !
अगदी काहीही न करता गादीत लोळत राहायला तुम्हाला 'मूड' लागतो ?

माणूस जन्म घेतो त्यावेळी त्याच्या हाताच्या मुठी बंद असतात.
परमेश्वराने एका हातात 'आनंद' आणि एका हातात 'समाधान' कोंबून पाठवलेलं असतं.


माणूस मोठा होऊलागतो. वाढत्या वयाबरोबर 'आनंद' आणि 'समाधान' कुठे कुठे सांडत जातात.
आता 'आनंदी' होण्यासाठी ‘कोणावर’ तरी, ‘कशावर’ तरी अवलंबून राहावं लागतं.
कुणाच्या येण्यावर-कुणाच्या जाण्यावर. कुणाच्या असण्यावर-कुणाच्या नसण्यावर.


काहीतरी मिळाल्यावर-कोणीतरी गमावल्यावर. कुणाच्या बोलण्यावर- कुणाच्या न बोलण्यावर.
खरं तर, 'आत' आनंदाचा न आटणारा झरा वाहतोय. कधीही त्यात उडी मारावी आणि मस्त डुंबावं.
इतकं असून...आपण सगळे त्या झऱ्याच्या काठावर उभे आहोत - पाण्याच्या टँकरची वाट बघत !


जोवर हे वाट बघणं आहे तोवर ही तहान भागणं अशक्य !


इतरांशी तुलना करत आणखी पैसे, आणखी कपडे, आणखी मोठं घर, आणखी वरची 'पोजिशन', आणखी टक्के.. ! या 'आणखी'च्या मागे धावता धावता त्या आनंदाच्या झऱ्यापासून किती लांब आलो आपण !




जावेद अख्तर साहेबांनी खूप छान लिहून ठेवलंय –

*सबका ख़ुशी से फासला एक कदम है
हर घर में बस एक ही कमरा कम है !*

शिवराम भेटला नसता तर माझं आणि माझ्या आनंदामधलं 'ते एका पावलाचं' अंतर कदाचित भरून निघालं नसतं.


~काहीतरी नविन!

One more chance...

Hi All,

It's very long time again... but it's bcz of work.. :-(

Today, one of the best friend of mine shared this pdf "One more chance" and while reading it, i was stuck & my eyes were filled with tears... it's really very nice & true..

Now a days i am little more busy in work and couldn't give sufficient time to family & friends..
After reading this i realized that life is very small and has no enough time to wait for right time to do the things... like 1.Waiting for sufficient time to go to trip with friends.
2. Waiting for good job, to enjoy all the moments of life
3. Waiting for good girl to getting married
3. Once i got married then my life will stable
4. After i got big house then everything will fine
etc.. etc...

Why i'm always excuses for enjoy the life...?
Why i'm not express my love to my loved ones...?
I'm waiting for what...?

Instead of finding answers for all these questions i called my Aai-Bapu(mom-dad) & my sweet sister And writing this to all of my dear friends... Now i'm feeling well.


Note: Please read the shared document and just do it, don't wait for Chance.. God never gives One more chance to everyone..

https://docs.google.com/viewer?a=v&pid=explorer&chrome=true&srcid=0B3ZbKAhDKvLaM2ViMGRlY2QtOTQ5OC00ZTZjLWI4YjMtZDIyYTNhOWE1YmJl&hl=en_US

Thanks...

If the computer was not invented....

Hi All,


As usual, today also somehow i caught my(company) cab... Usually it takes 40-50 mins to reach the office.

i caught it somehow because it comes early morning at 7:30. so needs to wake up at 6:00 am. It's very hectic job to wake up so early but i don't have any option..


Anyway, Now i am on the way to the office. Suddenly something is clicked in my mind, i don't know how or why? And that is "If the computer was not invented....." though it seems a single line but  i am thinking so deeply on this...

Now i started "Action Replay" from my school days i.e from 7-8th standard when i don't know about 'Computer' or not even heard this word. when first time i heard this word after that for few years we(me & my friends) couldn't pronounce it properly, we used to pronounce it as 'Camputer'.

That time my favorite subject was Drawing.. And i was good in that. I got passed both Elementary & Intermediate drawing exams (not remembered exact grades). When someone ask me 'What you will do?' then i gently answered them Painter or Drawing teacher, my answer were totally different and unexpected for them... Mostly people ask this question to children and
answers are also common i.e Doctor, Engineer (though we didn't know what exactly engineer does).

That time, my friends were ask me to complete their HomeWork(drawing) as well as my elder brothers and sisters were also told me to draw their biology diagrams, most of the time i was completed their gernals...

If Computer was not invented then definitely i would be Drawing teacher or Painter... "और साली ज़िन्दगी कुछ और ही होती...."

I would be in my small village only, as a teacher in my school where i have completed my primary & secondary education. That life would very cool and simple as school timing is 11 to 5 only, in that also 2-3 lectures & that are also for drawing.. :)
I could been given time to my family and relatives in that case.. Also every day mom(aai) made food, fun with childhood friends, pollution-less environment and lots of the other things which can feel only in villages..

Suddenly my cab is stopped bcz of someone was came in front of cab... and i came out from my dream.. :( but whatever i was dreaming, is totally different and amazing, i never thought this way before...)
still i am not reached at office, it will take another 15-20 mins... now i am thinking, if all these things happens then i missed most of things which currently i have.. like YOU.... we met bcz of the Computer only. i am here so far away from my family but, i have friends like you, which are not less than my family...
now i reached to office...


Friends, I was very happy whole day bcz of that one line... you can also try it, just think from your depth of heart... You can live your second whole life in 25 mins...
Try to remember the answer to that question: 'What you will do?' And think on that...(If you are not in the answered area)

पहिले लव्हलेटर................

आठवितल्या मुलाने लिहिलेले प्रेम पत्र......
""""""""""""""
प्रिय अंजलि,
        लव्हलेटर लिहिण्यास कारण की, तू मला खुप आवडतेस आणि तू पण माझ्याकडे सारखी बघत असतेस. म्हणून मला वाटतय की, मी पण तुला आवडतो. मी जर तुला आवडत असेल तर मला गणिताच्या पेपरला मदत कर. तू  डोक्यात लाल रिबन लावत नको जाऊ. तुझ्या मागे मन्दाकिनी बसते ना, ती तुझ्या रिबनवर पेनाची शाई सोडते. मला खुप राग येतो. ती माझ्या घराशेजारीच रहते. शाईचा बदला घ्यायचा म्हणून मी त्यांच्या घराची बेल वाजवून पलून जातो. तू 'फेअर एंड लव्हाली' लावत जा, आणखी गोरी होशील. तुझ्याशेजारी बसणारी शीतल आणि सोनाली दोघही तुझ्यापेक्षा जास्त गोऱ्या आहेत. पण मला नाही आवडत त्या. पत्राचा राग आल्यास मला परत दे. सरांना नको देऊ.

फ़क्त तुझाच,
राहुल(नाम तो सुनाही होगा)
"""""""""""""""

तुम्हीही कधी तरी लव्हलेटर लिहिले(च) असतील की.... लव्हलेटर लिहिणे अणि पोहोच करणे  हा खुपच जिकिरिचा पण मजेदार विषय होता(मी स्वतः:साठी कधीच लव्हलेटर लिहिले नाही पण मित्रांना मदत नक्की केलीये).
मला आठवत, नववित असतांना माझ्या एका मित्राला लव्हलेटर लिहिण्याची ईच्छा झाली थोडक्यात तो प्रेमात पडला होता... मग काय त्याच्या पेक्षा आम्हा मित्रांना खुप चिंत्ता. काय करणार फ्रेंडशिप असतेच अशी.
लेटर लिहिण्याची  सुरुवात कुठल्या कागदावर अणि कुठल्या पेनाने लिहायचे याने व्हायची, मग त्यातला मजकुर काय असावा यावर खुप वाद-विवाद व्हायचा आणि खुप वेळानंतर एकमत होवून मजकुर ठरायाचा, तो ठरेपर्यंत बरीच कागद वाया गेलेली असायची आणि लेटर लिहिणारा पण कन्ताललेला असायचा (लेटर कुणी किहाव हे, प्रेम कोण करतो यावर नाही तर अक्षर कुणाच चांगल आहे यावर ठरत). एकदाचे लेटर लिहून झाले की मग ते द्यायचे कसे अणि कुणी(कारन स्वत: देण्यात रिस्क जास्त असते, आवडले नाही तर तिथेच कानाखाली पड़ते.)
पण माझा मित्र स्वता: च गेला होता कारन तो प्रेमासाठी एक कानाखाली खाण्यासाठी तयार होता... त्याच्या बाबतीत मात्र तस काही झाल नाही, कारन तीने त्याला होकर दिला होता.....
त्यांचे प्रेमप्रकरण खुपच गाजल(गावत कुठलीच गोष्ट लपून रहत नाही). मग काय नेहमी प्रमाने घरच्यांचा विरोध...तिला दहावी नंतर मामाकडे पाठवून दिले... मग तीने पुढील शिक्षण तिकडेच केल आनी याने ईकडे. पण ते दोघ खरोखर खुप प्रेम करायचे अधून मधून हा तिला पत्र लिहायचा, एकदा तिच्या मामाला पत्र सापडल आनी मग याला ईकडे तिच्या वडिलांनी खुप चोप दिला... आनी मग पूर्ण कोन्टक्टच तुटला... पण दोघही एकमेकांना विसरु शकले नाही...
त्याला पुण्यात चांगला जॉब मिळाला, आयुष्याच रुटीन सुरु झाल आणि अचानक एक दीवस त्याला ती दिसली.... हो तीही पुण्यातच जॉब करत होती...
देवालाही कदाचित त्यांचा दुरावा मंजूर नव्हता...
यावेली त्याने तिच्या घरी रितसर तिला मागणी घातली पण घरच्यांच आपल तेच.. मग नाईलाजास्तव त्यांना पलुन  लग्न कराव लागल... आता त्यांच्या लग्नाला १ वर्ष होण्यात येइल... दोघही खुप मजेत आहेत पण मनात दोघांना ही अजुनही वाटत की घरच्यांनी प्रेमाने आशीर्वाद द्यावेत...

त्यांना ते लवकर मिलोत हीच शुभेच्छा & प्रार्थना....

Nokia... To be Continued.....

Hiii,

Last week i was released from Nokia, as product is released for which i was worked. Before release from that project i thought, i will be on bench for few days/weeks/months after this project bcz i need break for few days. Of course not for rest, i want to learn Android, but (Un)fortunately its not happened. bcz before released from existing project i got scheduled my interview for new project & i got selected for new position in Nokia only, but in different Team as well as different office. Again it was up to me to joined this project or not. The domain is totally new for me and i will learn lots of the things from this project which are unknown to me. Also programming languages are C# & Python. So, i chose to joined it.

From this week i am going to new office only. I was surprised when i come to new location first time bcz sitting arrangement is very nice here. Cubicles are arranged in different different geometric shapes and color combination is very nice as compare to previous office. Working environment is totally different here though its Nokia only. No daily dramas(meetings), they are on weekly basis. Teammates are very friendly and helpful. I like this place very much than previous one though workload is much more here. And also i think i will be here for long time... let's see...

Outing after 4 months...

Hiii,

As i remember, it's almost 4 months, yes 4 months in which i didn't went outside. btwn these 4 months, only PG to Office & Office to PG bcz of work load. there was some extra work in office so i used to sleep on weekends but now i m free bcz product on which i was working is ready to release.
Anyway, so today i went at Brigade Road & M.G. Road with my friend, both(Roads) have attached to each others. As usual there are almost all types of shops on M.G.Road ;) whatever u want is available at M.G.Road & Brigade Road. And also as usual we haven't purchased anything... we were just roaming there.. after some time we had our lunch in "Nagarjuna". it's Andra restaurant, food is very good there. we always eat there only whenever went at M.G.Road.
After lunch we choose to sit bcz of more food ;) and we got the place, it was in the corner of circle (don't think more on "corner of circle")
We started observing people (not only girls ;) );
Top level obsrv: There were so many people and  most of them were bought something(not all people are like us...)
Bottom level obsrv: Every one has it's own world... and they just living in that only. No one cares about others... now look at this, we are observing them but they don't noticed & cared about that And i remembered 'MATRIX' & a while i thought this is not real, we are in MATRIX :)
There are so many Girls, Boys in group and Couples as well also some local sellers and beggars. Some are very happy, some are upset, some are angry on his/her GF/BF...but in their own world.
Also one more obsrv is, there are only few(2-3) girls in Traditional all others are in Western type. Personally i don't have any problem with this but somewhere in my mind there are some questions, I am in India & Where is Indian culture? Why Indian culture is bound in villages only? also one thought is, If India is on this progression path (regarding culture)  then that day is not very far where we couldn't find the Indian culture in villages as well.
But then why should i worry about all these? bcz all these are in MATIX. Isn't it???

"चहा फोहे"

मुली 'पाहण्या-बिहण्याच्या' अनुभवाविषयी भावनेच्या भरात बरंच काही बोलून बसलो नसतो तर आज हा लेख लिहिण्याची वेळ माझ्यावर आली नसती..!
पण आता नसती आफत गळ्यात मारून घेण्याची इतकी सवय झाली आहे; म्हटलं लिहावं. लडेंगे दुसरं काय ?

सुखात चाललं होतं सगळं. नोकरीबिकरी, पाच आकडी पगार, पुण्यात घर, बँकेत पैसे.
त्यात मी म्हणजे एकदम सुयोग्य स्थळ, एकुलता एक मुलगा. आईबाप कोह्लापुरात, कसली जबाबदारी नाही, पुण्यात 'वेगळेच' राहणार दोघं इ. इ. बरीच क्वालिफिकेशनची लेबलं माझ्या नावावर चिकटली होती.
आमच्या वयाची पंचवीस-सव्वीस वर्षे उलटून गेल्यावर आमच्या मातोश्रींनी लग्नाची भुणभूण सुरु केली..
तोपर्यंत त्या वाट पाहत होत्या की मी प्रेमात पडेन आणि एक दिवस घरी पोरगीच घेऊन येईन. पण तसं काही झालं नाही..
त्यामुळे आपल्या काट्यार्ला एवढंही जमलं नाही म्हणून पूज्य माताजींनी पिताजींना वेठीस धरलं आणि कुठं कुठं जाऊन नावं नोंदवायला सुरुवात केली.
तरीही मी सुखातच होतो. डोक्याला ताप नव्हता, लग्न करण्यासाठी काही गुडघ्याला बाशिंग बांधून धावावं असं वाटत नव्हतं.
नाही म्हणायला मैत्तिणी चिक्कार होत्या, पण त्यांच्यापैकी एखादीशी लग्न करावं असं नाही वाटलं. मैत्तिणी म्हणून त्या मस्तच होत्या, पण बायको म्हणून ?-छ्या..!!
(आणि ज्यांना मी विचारलं त्या मला 'नाही' म्हणाल्या.. हे कारण वेगळंच..)
मग नाईलाजास्तव आमचं गाडं ' पोरी पाहण्याच्या' आणि चहा-पोह्याच्या टप्प्यात गेलंच..!
वर्षभर चालला दर रविवारी मुली पाहण्याचा कार्यक्रम. महाबोअर असतो तो प्रकार. मुली फार आरडाओरडा करतात की आम्हाला 'पहायला' कसले येता, आम्ही काय प्रदर्शनातल्या वस्तू आहोत का ?
पण दर रविवारी मुलगी पहायला गेलं ना तर कळतं की आपल्याला काय काय पहायला आणि ऐकायला लागतं.
काय वाट्टेल ते विचारतात मुलीचे बाप. आता मी 'आयटीत' काम करतो, तर ते 'आयटीत' विचारतात की ओबामाने आऊटसोर्सिंगला चाप लावला तर तुमची नोकरी जाईल का? असं काहीही वाट्टेल ते प्रश्न आणि वाट्टेल ती उत्तरं देत वेळ मारून नेणं..! त्यात एखादी तोंडातून चकार शब्द काढत नाही, एखादी इतकी बोलते की थांबतच नाही. एखादी फोटोत देखणी दिसते, प्रत्यक्षात इतकी मंद.. की अरेरे. वर्णन केलेलं असतं सडपातळ म्हणून; पाहिल्यावर कळतं की हा तर भोपळा !
त्या प्रकाराला मी कंटाळलो.. आणि म्हटलं की घरीबिरी नाही, बाहेरचं भेटू..?
एकदा असंच एका मुलीला पत्ता सांगितला, अमूकतमूक जवळच्या 'मॅकडी'त ये म्हटलं सहा वाजता भेटायला..
सात वाजून गेले तरी पत्ता नाही..
साडेसात वाजता फोन आला ,पुण्यात 'मॅकडी' पूल कोणत्याच रिक्षावाल्याला माहिती नाही, सांगा कसं यायचं ?'
बोला आता ! पुण्यात राहणाऱ्या ज्या मुलीला साधं मॅकडोनाल्ड उर्फ मॅकडी हा शब्द माहिती नाही, तिच्यात काय 'पहायचं'?
तरी आम्ही भेटलो. तिला मी पसंत. घरचे तयार..
पण मी 'नाही' म्हणालो.
माझा जन्म चाललाय मॅकडीत आणि सीसीडीत..माझं सगळं जग असंच फिरतंय आणि ती टिपीकल तुळशीबाग छाप.. कसं जमायचं आमचं? लाईफस्टाईल आणि आवडीनिवडी म्हणून काही जुळायला हवं की नाही?
पण असा विचार नाही करायचा..? तो आईबाबांना पटत नाही.
खरं सांगतो, आमचंही त्रांगडं सुटत नाही. आम्हाला आमच्याबरोबर वावरणाऱ्या मॅकडीवाल्या मैत्तिणी बायको म्हणून नकोत, त्या जरा अतीच शहाण्या वाटतात. आणि जिला मॅकडी माहिती नाही ती ही नको, कारण ती बावळट वाटते. मग आधुनिक अधिक घरेलू, स्वतंत्र अधिक आज्ञाधारक, देखणी अधिक समजंस अधिक आईलाही आवडणारी असं समीकरण आम्हाला कुठे हो गावणार?
ते गावायसाठी काय काय नाही केलं ?
पोरी पाहिल्या. आजुबाजूच्याही पाहिल्या. ज्या मैत्तिणी बिनलग्नाच्या आणि सिंगल होत्या त्यांचाही विचार केला.
तेही नाही म्हणून मग लग्नाची सूत्रं स्वत:च्या हातात घेत मॅट्रिमोनिअल साईटवर नावं नोंदवली..
पण किती पैसे भरणार? त्यापेक्षा आम्ही तीन मित्रांनी मिळून चार ठिकाणी नावं नोंदवली. युजरनेम आणि पासवर्ड शेअर केले आणि मग सुरु केलं नेटाने स्थळ संशोधन..
मजा यायची.. नंतर आम्ही स्वत:साठी कमी, दुसऱ्यासाठी मुलगी शोधायला लागलो, आपल्याला काय हवं हे माहिती असण्यापेक्षा मित्राला कशी मुलगी पाहिजे हे आमच्या डोक्यात पक्कं होतं..
दररोज रात्री आणि सुट्टीची दुपार हाच कार्यक्रम..!
दरम्यान मुली पाहणं सुरुच..
कधी आमचा नकार, तर कधी मुलींचा..!
पण आपण नाही फ्रस्ट्रेट झालो, फत्त* आमच्या मातोश्रींचं बी.पी. हाय व्हायचं, त्यांना कधी एकदा सुनमुख पाहू असं झालेलं..
वैताग.. वैताग.. या पोरी पाहणं म्हणजे..!
माफ करा भगिनींनो अधिक मैत्तिणींनो..
पण मुलींना कळतं कमी आणि त्या बोलतात फार, त्यांना पटतं फार थोडं पण त्या कनफ्यूज मात्र फार असतात.. फार फिल्मी विचार करतात...
माझ्या एका मित्राला एका मुलीनं विचारलं, ' तुमचं लाईफटाईम ड्रीम काय आहे ?'
तो बिचारा सहज म्हणाला, 'नाही, असा विचार केला कधी..!'
तर त्याला नकार..
का तर त्या मुलीच्या मते, तो अम्बिशियस नाही.. बाळू आहे..!
असं काहीही..
मी आणि माझे मित्र आता मुलींचे नकार आणि त्यांची कन्फ्यूज कारणं याविषयावर पुस्तक लिहू शकतो..
पण एक फुकट सल्ला..
मुली पहायला गेलात की कधीही खरं बोलायचं नाही, टिपीकल फिल्मी आदर्शवादी बोला, तुमचं लग्न लवकर जुळेल. पण जर खरं बोललात..तर नकार ऐकायला तयार रहा..!
हे वाचायला कितीही त्रासदायक असलं तरी मुलांना मुली पाहताना जेवढा मनस्ताप होतो, त्याचा कोणी विचारच करत नाही, या विषयाला काही ग्लॅमरच नाही..
पाचआकडी पगार कमावणाऱ्यांची ही गत तर मग महिन्याला पाच-दहा हजार रुपये कमावणाऱ्यांना पोरीचें बाप दारात उभं करत नसणार !
पुन्हा एकदा बायको म्हणून स्वीकारलं की आपल्या घरात ती कशी नांदेल अणि आपल्या आईशी तिचं कितपत जमेल हा जीवाला घोर असतोच..!
मग कशी करणार कुणी पसंत चटकन ?
मग काय आहेच दर रविवारी 'पाहणे' प्रश्न आणि पोपट..!


विशेष टिप्पणी :
एका मराठी वृत्तापत्रामधील हा लेख आहे...उगाच गैरसमज नको॥